اثربخشی مدل درمانی ماتریکس بر تنظیم هیجانات و لغزش سوءمصرفکنندگان متآمفتامین

هدف این پژوهش، بررسی اثربخشی مدل درمانی ماتریکس بر بهبود تنظیم هیجانات و لغزش سوءمصرف‌کنندگان مت­آمفتامین بود. پژوهش حاضر از جمله طرح­های پژوهشی نیمه­آزمایشی، با طرح پیش­آزمون و پس­آزمون با گروه کنترل بود. جامعه شامل تمامی سوءمصرف‌کنندگان مت­آمفتامین بودند که به سه مرکز درمان سرپایی اعتیاد در منطقۀ 8 تهران مراجعه نموده بودند. در مجموع با 71 بیمار مراجعه‌کننده به این مراکز مصاحبه نیمه ساختاریافته شدت اعتیاد برای تعیین معیارهای ورود به پژوهش انجام شد. از 31 نفری که شرایط ورود به پژوهش را دارا بودند، به‌طور تصادفی 15 نفر به گروه آزمایش و 15 نفر به گواه گمارده شدند. تمامی شرکت‌کنندگان قبل و پس از درمان شاخص شدت اعتیاد و پرسشنامه دشواری‌های تنظیم هیجانات را کامل نمودند. برای گروه آزمایش جلسات درمانی ماتریکس هفته‌ای دو بار به مدت 90 دقیقه برگزار شد و برای گروه گواه مداخله خاصی صورت نگرفت. در ضمن تست ادرار مرفین و مت­آمفتامین، هفته­ای یک‌بار، بدون اعلام قبلی توسط پرستاران مراکز از بیماران گرفته و در پرونده ثبت شد. یافته‌ها نشان می­دهند که از نظر مهارت تنظیم هیجان بین میانگین گروه آزمایشی و کنترل در پس‌آزمون تفاوت معنی‌داری وجود ندارد، اما این تفاوت برای رفتار لغزش معنی‌دار بوده است. مدل درمانی ماتریکس بر بهبود تنظیم هیجانات مؤثر نیست، اما می‌تواند به‌خوبی رفتار لغزش بیماران را کاهش دهد.